Krok po kroku jak napisać skuteczną skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego.

Zakres kontroli sądu administracyjnego.

Termin na wniesienie skargi.

Do jakiego organu należy wnieść skargę?

Treść skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego?

Skarżący. Legitymacja procesowa.

Określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego.

Kiedy zarzut naruszenia przepisów postępowania?

Zaskarżenie w całości czy w części.

Wskazanie wartości przedmiotu zaskarżenia.

Wysokość wpisu sądowego.

W skardze należy uwzględnić żądanie zwrotu kosztów.

Wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu.

Jakie wnioski dowodowe można zgłosić w skardze do wsa, czuli uzupełniajace postępowanie dowodowe przed sądem administracyjnym. Art. 106. 3 i 5 PPSA.

Z jakimi kosztami musi liczyć się skarżący w razie przegranej?

Żądanie skargi do wsa.

Zakres kontroli sądu administracyjnego.

Art. 133 PPSA [Wyrok po zamknięciu rozprawy]

§ 1. Sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy, chyba że organ nie wykonał obowiązku, o którym mowa w art. 54 § 2. Wyrok może być wydany na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym albo jeżeli ustawa tak stanowi.

§ 2. Sąd może zamkniętą rozprawę otworzyć na nowo.

§ 3. Rozprawa powinna być otwarta na nowo, jeżeli istotne okoliczności ujawniły się dopiero po jej zamknięciu.

Art. 134 PPSA [Rozstrzygnięcie w granicach sprawy]

§ 1. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

§ 2. Sąd nie może wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego, chyba że stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności.

Sąd administracyjny nie jest związany granicami skargi, natomiast postępowanie sądowoadministracyjne jest odformalizowane.

– „Rozstrzyganie w granicach danej sprawy oznacza, że sąd nie może uczynić przedmiotem rozpoznania legalności innej sprawy administracyjnej niż ta, w której wniesiono skargę. Brak związania zarzutami i wnioskami skargi oznacza natomiast, że sąd bada w pełnym zakresie zgodność z prawem zaskarżonego aktu. Może więc uwzględnić skargę z powodu innych uchybień niż te, które przytoczono w tym piśmie procesowym, może również stwierdzić np. nieważność zaskarżonego aktu, mimo że skarżący wnosił o jego uchylenie’. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2007 r. II OSK 610/06.

Odmienne przy skardze kasacyjnej sąd jest związany granicami skargi kasacyjnej. „Jeżeli chodzi o postępowanie kasacyjne, to należy podkreślić, że stosownie do art. 183 § 1 zdanie pierwsze Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, poza niewystępującymi w rozpatrywanej sprawie wypadkami nieważności postępowania (§ 2 tego artykułu), Naczelny Sąd Administracyjny rozpatruje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Oznacza to, że jest związany zarzutami postawionymi w tej skardze, nie może więc badać zgodności zaskarżonego wyroku z przepisami nieprzytoczonymi w skardze kasacyjnych, nawet jeżeli z twierdzeń autora skargi kasacyjnej wynika, że w istocie może chodzić o naruszenie innego przepisu niż wyraźnie wskazany w tej skardze. Nie może też korygować ani uściślać zarzutów skargi kasacyjnej. Należy także zwrócić uwagę, że w wypadku podstaw kasacyjnych opartych na naruszeniu prawa materialnego powinny być w skardze kasacyjnej wyraźne wskazane postaci tego naruszenia – błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi)”. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 kwietnia 2007 r. I FSK 379/06.

W postępowaniu sądowoadministracyjnym sąd nie ustala stanu faktycznego sprawy ani nie dokonuje oceny materiału dowodowego, lecz ocenia prawidłowość postępowania wyjaśniającego przeprowadzonego przez organy administracji publicznej. Sąd administracyjny co do zasady nie jest uprawniony do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd administracyjny bada czy w trakcie postępowania administracyjnego:

1. zostały ujawnione wszystkie istotne dla wydania decyzji okoliczności,
2. zostały one przez organ uwzględnione przy wydawaniu orzeczenia,
3. został zgromadzony kompletny materiał dowodowy,
4. w jaki sposób zostały ocenione dowody i fakty.

– „Sąd administracyjny, sprawując kontrolę działalności administracji publicznej, nie ustala okoliczności faktycznych sprawy, gdyż w zasadzie nie przeprowadza postępowania dowodowego (poza szczególnym przypadkiem przewidzianym w art. 106 § 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który to przepis nie był stosowany w rozpatrywanej sprawie) i nie dokonuje oceny zebranych dowodów, prowadzącej do uznania określonych faktów za udowodnione, lecz jedynie bada prawidłowość przeprowadzenia tych czynności przez organy administracji; sprawdza, czy organy te – ustalając stan faktyczny – nie naruszyły właściwych przepisów procedury administracyjnej, w tym także czy w sposób wyczerpujący rozpatrzyły cały materiał dowodowy i czy właściwie oceniły zebrane dowody. Tak więc w zakresie ustaleń faktycznych uchybienia sądu administracyjnego mogą polegać na błędach w kontroli ustaleń faktycznych dokonanych przez organy administracji, a nie na błędzie popadnięcia w zarzucaną w skardze kasacyjnej sprzeczność”. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 kwietnia 2007 r. I FSK 379/06.

Termin na wniesienie skargi.

Skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie (decyzji lub postanowienia). Należy zwrócić uwagę na to, że termin na wniesienie skargi wynosi 30 dni a nie miesiąc, ma to znaczenie w przypadku miesięcy, które liczą 31 dni. Terminy są obliczane według przepisów kodeksu cywilnego, ale jeśli ostatni dzień terminu przypada na sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni dzień terminu uważa się następny dzień po dniu lub dniach wolnych od pracy (art. 83 par. 1 i 2 PPSA). Oddanie pisma w polskim urzędzie pocztowym lub w polskim urzędzie konsularnym jest równoznaczne z wniesieniem pisma (art. 83 par. 3 PPSA).

Prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka mogą wnieść skargę w terminie sześciu miesięcy od dnia doręczenia stronie rozstrzygnięcia w sprawie indywidualnej, a w pozostałych przypadkach w terminie sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie aktu lub podjęcia innej czynności uzasadniającej wniesienie skargi. Termin ten nie ma zastosowania do wnoszenia skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej, ponieważ taki akt można zaskarżyć w każdym czasie.

Termin na wniesienie skargi do wsa biegnie tylko, gdy decyzja została doręczona prawidłowo.

• „1. Decyzja procesowa, jako akt podjęty, a następnie uzewnętrzniony przez jego wydanie, nabiera cech decyzji administracyjnej przez zakomunikowanie treści tego aktu stronie. Dopóki nie zostanie zakomunikowana stronie, dopóty jest aktem nie wywierającym żadnych dla strony skutków. Uzewnętrznienie decyzji w stosunku do strony stwarza nową sytuację procesową (np. możliwość wniesienia odwołania). Doręczenie lub ogłoszenie decyzji stanowi jej wprowadzenie do obrotu prawnego. Od tego dopiero momentu decyzja wiąże organ administracji publicznej i stronę.

  2. Sytuacja związania organu zachodzi również w przypadku, gdy doręczenie decyzji (a zatem ujawnienie na zewnętrz władczej woli organu) nastąpiło do rąk strony mimo, iż ustanowiła ona pełnomocnika, a od tego momentu organ nie może już dokonać zmian w treści wydanego przez siebie aktu, mimo wadliwego jego doręczenia.

  3. Doręczenie decyzji bezpośrednio do rąk strony, mimo ustanowienia pełnomocnika w sprawie, wywołuje tylko skutek wydania decyzji, a więc poinformowania strony o treści wydanego aktu (wyjawienie treści na zewnątrz). Decyzja ta nie ma natomiast dla strony mocy wiążącej. Niewątpliwie skutki procesowe związane z doręczeniem decyzji powstaną dla niej dopiero z chwilą doręczenia tego aktu w sposób prawidłowy”. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 30 lipca 2009 r. IV SA/Gl 53/09.

Przykład: Andrzej Nowak otrzymał decyzję samorządowego kolegium odwoławczego w dniu 23 sierpnia 2012, zatem 30 – dniowy termin na wniesienie skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego upłynąłby w dniu 22.09.2012 r., a ponieważ dzień 22.09.2012 r. przypada w niedzielę, zatem w dniu 23.09.2012 r.

Podstawa prawna: art. 53, 83 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Do jakiego organu należy wnieść skargę?

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi. Skargę należy zatem złożyć lub nadać pocztą na adres organu administracji publicznej. Nie składa się skargi bezpośrednio do wojewódzkiego sądu administracyjnego, taka pomyłka może skarżącego kosztować utratą terminu do wniesienia skargi.

Przykład: Skarga ma zostać wniesiona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu, wówczas nadajemy ją bezpośrednio do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu.

• Dla oceny zachowania terminu do wniesienia skargi nie można przyjąć daty nadania (złożenia) skargi do organu niewłaściwego w rozumieniu art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270 ze zm.); na tym etapie postępowania niedopuszczalne jest zastosowanie trybu przewidzianego w art. 65 K.p.a. Powyższa ocena w zakresie zachowania terminu do wniesienia skargi, znajduje zastosowanie również w sytuacji wniesienia skargi bezpośrednio do sądu administracyjnego. […] nie może bowiem mieć zastosowania art. 65 § 2 K.p.a., według którego podanie wniesione do organu niewłaściwego przed upływem przepisanego terminu uważa się za wniesione z zachowaniem terminu – postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 20 października 2004 r., sygn. akt IVSA/Gl 647/04, IV SA/Gl 906/11 – Postanowienie WSA w Gliwicach.

Organ, którego dotyczy skarga, przekazuje skargę sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia. W terminie trzydziestu dni od dnia wniesienia skargi organ ma zatem obowiązek sporządzić odpowiedź na skargę. Odpowiedź na skargę zawiera stanowisko organu co do wniosków i oświadczeń skarżącego. Organ nie podejmuje czynności sprawdzających w zakresie dopuszczalności skargi, legitymacji skarżącego, spełnienia warunków formalnych.

Organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy. Uwzględniając skargę w trybie autokontroli, organ stwierdza jednocześnie, czy działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce bez podstawy prawnej albo z rażącym naruszeniem prawa. Treść art. 54 § 3 wskazuje, że warunkiem skorzystania z uprawnienia do autokontroli jest uwzględnienie skargi w całości, a więc uznanie za uzasadnione zarówno zarzutów oraz wniosków skargi, jak i wskazanej w niej podstawy prawnej. Organ nie ma możliwości wybiórczego uwzględnienia skargi – wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 lutego 2004 r., III SA 1804/02.

Podstawa prawna: art. 54 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Zaskarżenie w całości czy w części.

Generalna zasada jest taka, że zaskarżamy rozstrzygnięcie organu odwoławczego w całości.

Zaskarżenie w części będzie możliwe jedynie, gdy decyzja organu zawiera samodzielne rozstrzygnięcia, które mogą być odrębnie zaskarżone.

– „Skargę wnosi się na decyzję organu odwoławczego (art. 52 § 1 w zw. z art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.)). Ustawa ta nie zawiera przepisu, który by uprawniał stronę do domagania się uchylenia także poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

Art. 135 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nakłada na Sąd obowiązek stosowania przewidzianych ustawą środków w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów wydanych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy ale tylko w sytuacji, gdy jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia. Ocena, czy taka sytuacja zachodzi należy do sądu administracyjnego. Sąd jest zobowiązany wyjaśnić, dlaczego uchylił inne jeszcze – niż zaskarżony – akty administracyjne. Nie ma takiego obowiązku, gdy nie znalazł podstaw do zastosowania art. 135 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Brak odniesienia się do tej kwestii w uzasadnieniu wyroku nie stanowi naruszenia art. 141 § 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi”. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 października 2006 r. II FSK 1003/06.

Treść skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego?

Skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym oraz spełniać dodatkowe wymogi przewidziane dla skargi, czyli powinna zawierać następujące informacje oraz powinny zostać załączone do skargi poniżej wskazane dokumenty:

1. oznaczenie sądu, do którego jest skierowana;
2. imię i nazwisko lub nazwa stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników;
3. oznaczenie rodzaju pisma (skarga);
4. osnowa wniosku lub oświadczenia;
5. podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika;
6. wymienienie załączników;
7. załączone pełnomocnictwo, jeżeli skargę składa pełnomocnik, który przedtem nie złożył pełnomocnictwa;
8. załączone odpisy skargi i odpisy załączników dla doręczenia ich stronom, a ponadto, jeżeli w sądzie nie złożono załączników w oryginale, po jednym odpisie każdego załącznika do akt sądowych (odpisami mogą być także uwierzytelnione fotokopie bądź uwierzytelnione wydruki poczty elektronicznej);
9. wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności;
10. oznaczenie organu, którego działania lub bezczynności skarga dotyczy;
11. określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego;
12. wartość przedmiotu zaskarżenia (obowiązek ten nie dotyczy każdej skargi).

Podstawa prawna: art. 45, 46, 47, 57, 215 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Skarżący. Legitymacja procesowa.

W postępowaniu w sprawie sądowoadministracyjnej stronami są skarżący oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi. Skarżący oraz organ mają równorzędną pozycję. Organem jest każdy podmiot wykonujący administrację publiczną, a więc nie tylko organ administracji rządowej lub samorządu terytorialnego, ale także inny organ państwowy, jednostka organizacyjna czy osoba fizyczna, powołane z mocy prawa lub na podstawie porozumienia do wydawania aktów i podejmowania czynności, o których mowa w art. 3 § 2 i 3 p.p.s.a. – Bogusław Dauter, Bogusław Gruszczyński, Andrzej Kabat, Małgorzata Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, wyd. IV, LEX.

Uprawnionym do wniesienia skargi jest:

• każdy, kto ma w tym interes prawny,
• prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka,
• organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym
• inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi.

Brak zatem pojęcia strony, tak jak w art. 28 KPA, jest mowa o „interesie prawnym”, który należy rozumieć jako interes chronionymi przepisami prawa:

– materialnego;

– procesowego;

– ustrojowego.

Interes prawny we wniesieniu skargi do sądu administracyjnego ma również adresat decyzji niebędący stroną postępowania administracyjnego. Interes prawny we wniesieniu skargi do sądu […] ma adresat decyzji, choćby nie był stroną w rozumieniu art. 28 KPA – wyrok WSA w Warszawie z dnia 27.01.2004 r. III SA 1617/02.

Podstawa prawna: art. 32, 50 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego.

Naruszenie prawa:

1. naruszenie prawa materialnego (w tym ustrojowego);
2. naruszenie prawa procesowego.

„Przez określenia „naruszenia prawa” oraz „naruszenia interesu prawnego” […] należy rozumieć podanie przyczyny uzasadniającej wniesienie skargi do sądu administracyjnego. Nie jest wymagane przedstawienie w skardze wyczerpującego wywodu prawnego lub wskazania konkretnego przepisu prawa, który został naruszony. Rozważany wymóg skargi będzie spełniony, jeżeli skarżący wskaże, na czym polega, jego zdaniem, naruszenie prawa lub interesu prawnego w zaskarżonym akcie lub czynności” – wyrok NSA z dnia 11.05.2011 r. II OSK 805/10.

Jeżeli w sprawie występuje profesjonalny pełnomocnik, nie wystarczy wskazać, na czym polega naruszenie prawa, ale należy wskazać konkretny przepis prawa materialnego, procesowego, których naruszenie zarzucamy i jego jednostkę redakcyjną (nie tylko art., ale w przypadku wielu jednostek redakcyjnych także §, ust., pkt itp.).

•  „Podstawa prawna decyzji musi być powołana dokładnie, a więc ze wskazaniem dokładnie artykułu, ustępu i punktu mającego zastosowanie aktu prawnego. W innym bowiem przypadku nie sposób ustalić w ogóle podstawy prawnej”. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 22 lipca 2009 r. II SA/Po 1059/08.

NARUSZENIE PRAWA MATERIALNEGO.

Zarzut naruszenia prawa materialnego jedynie w sytuacji, gdy stan faktyczny jest niewątpliwy (bezsporny).

Zgodnie z art. 145 § 1 pkt. 1 podpkt. a PPSA naruszenie prawa materialnego skutkuje uchyleniem decyzji lub postanowienia, gdy miało wpływ na wynik sprawy.

• „Nie każde naruszenie prawa materialnego skutkuje uchyleniem decyzji. W świetle art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2002 Nr 153, poz. 1270 ze zm.) uchylenie zaskarżonej decyzji z powodu naruszenia prawa materialnego może nastąpić tylko wtedy, gdy miało ono wpływ na wynik sprawy. O „wpływie” można mówić w sytuacji, że gdyby naruszenie przepisów nie miało miejsca, to prawdopodobnym byłoby wydanie decyzji o odmiennej treści. Oznacza to, że w przypadku stwierdzenia przez sąd naruszenia przez organy administracji przepisu (przepisów) prawa materialnego niezbędne jest wykazanie jaki miało ono wpływ na wynik sprawy”. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lipca 2007 r. I OSK 1092/06.

Błędna wykładnia to mylne rozumienie treści normy prawnej.

Niewłaściwe zastosowanie to tzw. błąd w subsumcji, czyli wadliwe uznanie, że ustalony w sprawie stan faktyczny odpowiada hipotetycznie określonej normie prawnej. Zarzut wskazania błędnej treści nie obejmuje zarzutu błędnej wykładni, czy też niewłaściwego zastosowania – wyrok NSA z dnia 11.05.2011 r. II OSK 805/10.

• „Zarzutu błędnej wykładni prawa materialnego nie można utożsamiać z zarzutem niewłaściwego zastosowania tego prawa. Wprawdzie w procesie stosowania prawa jego wykładnia i zastosowanie mogą pozostawać z sobą w funkcjonalnym związku, to jednak są one różnymi semantycznie i prawnie pojęciami, odrębnie wskazanymi jako podstawy kasacyjne w przepisie art. 174 pkt 1 PostAdmU”.  Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lipca 2007 r. II FSK 886/06.

1. Stawiając zarzut błędnej wykładni przepisu prawa materialnego, strona wnosząca skargę kasacyjną powinna wskazać, jak przepis ten powinien być rozumiany i na czym polegał błąd sądu przy jego interpretacji – wyr. NSA z 20.7.2011 r., III FSK 335/10.

• „Naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię, to mylne zrozumienie treści zastosowanego przepisu, a naruszenie prawa przez niewłaściwe zastosowanie, to zagadnienie prawidłowego odniesienia normy prawa materialnego do ustalonego stanu faktycznego. W uzasadnieniu zarzutu błędnej wykładni należy przeprowadzić wywód prawny na temat naruszonego przepisu ze stanowiskiem, jak należy ten przepis wykładać i dlaczego dokonana w zaskarżonym wyroku jego interpretacja jest błędna”. – Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 czerwca 2006 r. I OSK 24/06.

• „Wnoszący skargę kasacyjną, opierając ją o zarzut naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię (art. 174 pkt 1 PostAdmU), powinien był wskazać na konkretne, naruszone przez Sąd I instancji przepisy oraz wyjaśnić na czym polegała błędna ich wykładnia wskazując zarazem jaka powinna być prawidłowa interpretacja.

  Powołanie przez stronę w skardze kasacyjnej przepisu prawa materialnego, który nie był zastosowany w sprawie, nie może odnieść zamierzonego skutku, czyniąc nieskutecznym zarzut błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego. Nie oznacza to, iż w skardze kasacyjnej nie można podnieść zarzutu, że sąd rozpoznający sprawę zastosował nie ten przepis prawa materialnego, który powinien być zastosowany. W takim przypadku jednak należy wskazać przepis właściwy jako podstawę materialną rozstrzygnięcia i uzasadnić, dlaczego ten właśnie przepis powinien lec u podstaw kwestionowanego rozstrzygnięcia”. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 listopada 2007 r. I OSK 102/07.

2. Zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu polega na wykazaniu, że rzeczywisty, ustalony w sposób niewątpliwy stan faktyczny nie odpowiada stanowi hipotetycznemu, wskazanemu w zastosowanym przepisie (wyr. NSA z 20.7.2011 r., III FSK 335/10).

• „Nie można w skardze kasacyjnej skutecznie stawiać zarzutu, nietrafnego zastosowania prawa materialnego, gdy z jej uzasadnienia wynika, że wadliwie zostały ustalone okoliczności stanu faktycznego, bez wskazania przy tym, jakie normy postępowania naruszył sąd pierwszej instancji w procesie kontroli legalności zaskarżonych decyzji. Jeśli podstawę kasacji stanowi zarzut niewłaściwego zastosowania prawa materialnego, to uzasadnieniem takiego zarzutu powinno być wyjaśnienie, dlaczego przepis przyjęty za podstawę prawną nie ma związku z ustalonym stanem faktycznym i jaki przepis sąd powinien zastosować„. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 października 2005 r. I FSK 107/05.

• „Naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię, to mylne zrozumienie treści zastosowanego przepisu, a naruszenie prawa przez niewłaściwe zastosowanie, to zagadnienie prawidłowego odniesienia normy prawa materialnego do ustalonego stanu faktycznego. W przypadku zarzutu niewłaściwego zastosowania wskazanego przepisu prawa materialnego, uzasadnieniem jest wyjaśnienie dlaczego przyjęty za podstawę prawną zaskarżonego wyroku przepis nie ma związku z ustalonym stanem faktycznym i jaki inny przepis powinien być w sprawie zastosowany”. – Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 czerwca 2006 r. I OSK 24/06.

W skardze można postawić zarzut naruszenia prawa materialnego zarówno przez błędną wykładnią jak i niewłaściwe zastosowanie.

• „Naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię, to mylne zrozumienie treści zastosowanego przepisu, a naruszenie prawa przez niewłaściwe zastosowanie, to zagadnienie prawidłowego odniesienia normy prawa materialnego do ustalonego stanu faktycznego. Możliwe jest również oparcie zarzutu naruszenia prawa materialnego na obu tych formach naruszenia gdyż niewłaściwe zastosowanie prawa może być konsekwencją jego błędnej wykładni”. – Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 czerwca 2006 r. I OSK 24/06.

Bezsporny stan faktyczny podstawa zarzutu obrazy prawa materialnego.

• Zarzut naruszenia prawa materialnego można z reguły wykorzystać jedynie przy bezspornym stanie faktycznym sprawy, pozwalającym na zastosowanie do niego odpowiedniej normy prawa materialnego. Przy kwestionowaniu stanu faktycznego sprawy wskazuje się natomiast na uchybienia w prawidłowym stosowaniu procedury sądowej i uzasadnia się je wpływem na wynik sprawy, wiążąc także uchybienia zaistniałe w postępowaniu sądowym z niezauważonymi lub źle ocenionymi czynnościami organu stosującego przepisy regulujące tok postępowania administracyjnego. Nie jest przy tym dopuszczalne przemienne, bez zachowania koniecznej odrębności obu podstaw skargi kasacyjnej, przytaczanie na ich poparcie argumentacji pomijającej rozdzielność tych podstaw. – Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lutego 2005 r.
• „Zarzut naruszenia prawa materialnego przez wadliwe zastosowanie nie może odnieść zamierzonego skutku, jeśli jest oparty na kwestionowaniu stanu faktycznego i stanowi próbę kreowania odmiennego, pożądanego przez wnoszącego skargę kasacyjną poglądu w tej kwestii, ponieważ badanie zasadności podstawy kasacyjnej naruszenia prawa materialnego można jedynie dokonywać na podstawie niekwestionowanego stanu faktycznego, przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia” – Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 lipca 2011 r. I FSK 1128/10.
• „Obydwie formy naruszenia prawa materialnego, o których mowa w art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) mogą się odnosić jedynie do sytuacji, gdy w ocenie wnoszącego skargę kasacyjną, stan faktyczny sprawy został ustalony w sposób niebudzący wątpliwości. W przeciwnym razie czynienie sądowi pierwszej instancji zarzutu naruszenia prawa materialnego jest co najmniej przedwczesne. Nadto poprzez zarzut naruszenia prawa materialnego, skarżący nie może zwalczać ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie”. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 lutego 2009 r. I OSK 414/08.

  Podsumowanie do zarzutu naruszenia prawa materialnego:

  – Stan faktyczny jest bezsporny;

  – Dwie postaci zarzutu: błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie;

  – Dopuszczalne postawienie zarzutu błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania, wówczas niewłaściwe zastosowanie jest skutkiem błędnej wykładni;

  – Nie podlega na forsowaniu własnego poglądu na sprawę;

  – W uzasadnieniu należy wyjaśnić, dlaczego sąd mylnie zrozumiał określony przepis (błędna wykładnia) lub dlaczego sąd dokonał wadliwie subsumpcji (niewłaściwe zastosowanie);

  – Konsekwencja stawiania zarzutów: jeśli zarzut naruszenia prawa materialnego, to nie należy kwestionować w uzasadnieniu ustaleń faktycznych a zatem postępowania dowodowego.

NARUSZENIE PRAWA PROCESOWEGO.

Kiedy zarzut naruszenia przepisów postępowania?

Naruszenie prawa procesowego oznacza uchybienia w postępowaniu przed organem administracji publicznej. Należy wskazać konkretny przepis proceduralny, jaki został naruszony. Najczęściej będą to przepisy dotyczące postępowania dowodowego.W uzasadnieniu należy wykazać, że uchybienie miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie (art. 145 § 1 pkt. 1 podpkt. c PPSA).

• „Nie każde naruszenie przepisów postępowania w kompletowaniu materiału dowodowego sprawy skutkuje uchyleniem decyzji wydanej w oparciu o ten materiał, lecz tylko takie, co do którego zostanie wykazane, że prawidłowo przeprowadzone postępowanie, bez konkretnie wskazanych uchybień lub zaniedbań, gdyby ich nie było, mogłoby doprowadzić do takich ustaleń faktycznych, w następstwie których mogło dojść do innego rozstrzygnięcia sprawy”. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 marca 2010 r. I FSK 392/09.
• „Obowiązkiem sądu uwzględniającego skargę na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jest nie tylko wskazanie przepisu, czy przepisów postępowania, którym organ administracji publicznej uchybił, ale również wykazanie prawdopodobieństwa oddziaływania naruszeń prawa procesowego na wynik sprawy administracyjnej. Ten obowiązek, wynikający z treści art. 141 § 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jawi się jako bezwzględny w sytuacji, gdy na skutek uchylenia decyzji bądź postanowienia sprawa trafia ponownie do właściwego organu, który będąc związany oceną prawną wyrażoną w orzeczeniu sądu nie może domniemywać tej oceny. Stąd też wynikająca z ostatniego zdania art. 141 § 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi powinność sądu zawarcia w uzasadnieniu wyroku, w wyniku którego sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, wskazań co do dalszego postępowania musi być bezwzględnie respektowana”. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 stycznia 2006 r. II GSK 332/05.
• „Art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) nie wymaga, aby naruszenie przepisów postępowania miało wpływ na wynik sprawy, wystarczy uznanie, że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Sąd nie może mieć absolutnej pewności, jaki wpływ na wydanie rozstrzygnięcia o określonej treści miało naruszenie przepisów proceduralnych. Można przyjąć, że w kategoriach podstawy uchylenia decyzji i postanowienia mieści się brak należytej staranności wykazany przez organy administracji publicznej w prowadzeniu sprawy”. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 maja 2008 r. I OSK 801/07.
• „Zarzut naruszenia przepisu art. 10 § 1 KPA przez niezawiadomienie strony o zebraniu materiału dowodowego i możliwości składania wniosków może odnieść skutek wówczas, gdy stawiająca go strona wykaże, iż zarzucane uchybienie uniemożliwiło jej dokonanie konkretnych czynności procesowych”. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2006 r. II OSK 831/05.

NARUSZENIE INTERESU PRAWNEGO.

Naruszenie interesu prawnego to nie to samo, co naruszenie interesu faktycznego.

Wykazanie interesu prawnego wymaga powołania konkretnego przepisu prawa.

• Interes prawny skarżącego musi być własny, indywidualny i oparty o konkretny przepis prawa powszechnie obowiązującego. Tak jednak, jak w postępowaniu administracyjnym interes ten musi być wywodzony przede wszystkim z przepisów prawa materialnego, to w postępowaniu sądowoadministracyjnym, może być on oparty także o przepisy prawa procesowego lub ustrojowego. […] Osoba nie mająca interesu prawnego nie może poszukiwać ochrony na gruncie postępowania sądowoadministracyjnego. W rezultacie skarga wniesiona przez podmiot, który a limine nie może mieć legitymacji skargowej (np. organ, który wydał decyzję w pierwszej instancji) podlega odrzuceniu, natomiast stwierdzenie w toku postępowania, że wnoszący skargę nie legitymuje się interesem prawnym powoduje oddalenie skargi – OPS 1/04 Uchwała NSA z dnia 11.04.2005 r.
• „Pojęcie „interes prawny” użyty w art. 50 § 1 p.p.s.a. obejmuje swoim zakresem pojęcie interesu prawnego z art. 28 k.p.a”. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 marca 2010 r. I OSK 704/09.

• „Mieć interes prawny w sprawie znaczy to samo, co wskazanie przepisu prawa materialnego powszechnie obowiązującego, na którego podstawie można skutecznie żądać ochrony ze względu na zaspokojenie własnej potrzeby. Od tak pojmowanego interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, to jest sytuację, w której dany podmiot swojego zainteresowania sprawą nie może poprzeć przepisami prawa materialnego„. – OPS 1/04 Uchwała NSA z dnia 11.04.2005 r.

Wskazanie wartości przedmiotu zaskarżenia.

W każdym piśmie wszczynającym postępowanie sądowe w danej instancji należy podać wartość przedmiotu zaskarżenia, jeżeli od tej wartości zależy wysokość opłaty. Oznaczenie wartości przedmiotu zaskarżenia zaokrągla się wzwyż do pełnych złotych. Jeśli przedmiotem zaskarżenia jest należność pieniężna, stanowi ona wartość przedmiotu zaskarżenia. Wartością przedmiotu zaskarżenia jest należność główna. Do wartości przedmiotu zaskarżenia nie wlicza się odsetek i kosztów związanych z należnością główną. Jeśli przedmiotem zaskarżenia jest należność pieniężna, pobierany jest wpis stosunkowy. Chodzi przede wszystkim o sprawy podatkowe.

Podstawa prawna: art. 215, 216, 217, 231 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Wniosek o przyznanie prawa pomocy.

Prawo pomocy obejmuje:

1. zwolnienie od kosztów sądowych (opłat sądowych: wpisu oraz opłaty kancelaryjnej, a także zwrotu wydatków) oraz

2. ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego, rzecznika patentowego.

Warunkiem przyznania prawa pomocy jest złożenie wniosku. Wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien zawierać oświadczenie strony obejmujące dokładne dane o stanie majątkowym i dochodach, a jeżeli wniosek składa osoba fizyczna, ponadto dokładne dane o stanie rodzinnym oraz oświadczenie strony o niezatrudnieniu lub niepozostawaniu w innym stosunku prawnym z adwokatem, radcą prawnym, doradcą podatkowym lub rzecznikiem patentowym. Wniosek składa się na urzędowym formularzu według ustalonego wzoru. Formularz można pobrać ze strony internetowej Naczelnego Sądu Administracyjnego http://www.nsa.gov.pl/index.php/pol/NSA/Formularze.

Wniosek o przyznania prawa pomocy może być złożony przed wszczęciem postępowania lub w jego, jest zwolniony od opłat sądowych.

Strona we wniosku może wskazać konkretnego adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego lub rzecznika patentowego, wówczas właściwa okręgowa rada adwokacka, rada okręgowej izby radców prawnych, Krajowa Rada Doradców Podatkowych lub Krajowa Rada Rzeczników Patentowych, w miarę możliwości i w porozumieniu ze wskazanym adwokatem, radcą prawnym, doradcą podatkowym lub rzecznikiem patentowym, wyznaczy adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego lub rzecznika patentowego wskazanego przez stronę. Wniosek o przyznanie prawa pomocy może zawierać żądanie o przyznanie prawa pomocy:

– w zakresie całkowitym (zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego)

– w zakresie częściowym (zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego).

Ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego, rzecznika patentowego w ramach prawa pomocy jest równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa. Postanowienie o przyznaniu prawa pomocy sąd przesyła dziekanowi i zastępuje ono pełnomocnictwo. Pełnomocnik z urzędu nie jest zwolniony od obowiązku założenia wniosku o przyznanie kosztów postępowania. Poza wnioskiem o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, konieczne jest odrębne oświadczenie, że koszty zastępstwa z urzędu nie zostały pokryte przez stronę. Na postanowienie o odmowie przyznania prawa pomocy przysługuje zażalenie.

Przyznanie prawa pomocy nie zwalnia strony od obowiązku zwrotu kosztów postępowania, jeżeli obowiązek taki wynika z innych przepisów, ponieważ przyznanie stronie prawa pomocy nie chroni jej przed odpowiedzialnością finansową za wynik postępowania.

Podstawa prawna: art. 211, 212, 213, 243 – 263 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie określenia wzoru i sposobu udostępniania urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz sposobu dokumentowania stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego wnioskodawcy (Dz. U. Nr 227, poz. 2245).

Wysokość wpisu sądowego.

Wpis sądowy może być:

• wpisem stosunkowym;
• wpisem stałym.

Od pism wszczynających postępowanie przed sądem administracyjnym w danej instancji, w tym skargi pobiera się wpis stosunkowy lub stały. Wpis stosunkowy pobiera się w sprawach, w których przedmiotem zaskarżenia są należności pieniężne. W innych sprawach pobiera się wpis stały. Wpis stosunkowy zależy od wysokości należności pieniężnej zaskarżonej skargą. Wysokość wpisów stałych i stosunkowych wynika z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

• „Jeżeli w jednym piśmie zaskarżono więcej niż jeden akt, obowiązek uiszczenia wpisu dotyczy każdej ze skarg objętych tym pismem. W takim wypadku przewodniczący zarządza rozdzielenie tych skarg, zgodnie z art. 57 § 3 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

  Wniesienie wpisu bez wskazania, której skargi wpis dotyczy (na jaką uchwałę), nie pociąga za sobą żadnej prawnej możliwości, aby po wniesieniu pisma i uiszczeniu wpisu w nieprawidłowej wysokości, przypisać wniesioną opłatę do którejś ze skarg objętych tym pismem”. Postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Olsztynie z dnia 26 marca 2007 r. II SA/Ol 128/07.

Aby ustalić wysokość wpisu sądowego, kliknij na: rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z dnia 24 grudnia 2003 r.)

W skardze należy uwzględnić żądanie zwrotu kosztów.

Najpóźniej taki wniosek można zgłosić aż do zamknięcia rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie orzeczenia. W razie uwzględnia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność albo dopuścił się bezczynności lub przewlekłego postępowania, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw.

Do niezbędnych kosztów postępowania prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem lub radcą prawnym, zalicza się poniesione przez stronę koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub pełnomocnika oraz równowartość zarobku lub dochodu utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie.

Do niezbędnych kosztów postępowania strony reprezentowanej przez adwokata lub radcę prawnego zalicza się ich wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata lub radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Podstawa prawna: art. 200, 205,  210 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu.

Wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności ( art. 61 § 2 i 3 PPSA) – dotyczy nadających się do wykonania aktów administracyjnych, w uzasadnieniu wniosku należy uprawdopodobnić, że zachodzi niebezpieczeństwo (potencjalne niebezpieczeństwo) wyrządzenia znacznej szkody (należy określić – skonkretyzować szkodę majątkową lub niemajątkową, szkoda musi być większa niż zwykle) lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (skutki prawne lub faktyczne) poprzez przedstawienie konkretnych, realnych zdarzeń;

• „Przepis art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zobowiązuje stronę do wskazania przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, nie nakładając obowiązku ich udowodnienia. Na wnioskodawcy zatem spoczywa obowiązek jedynie uprawdopodobnienia istnienia przesłanek do wstrzymania wykonania aktu lub czynności. Rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności sąd winien brać pod uwagę interesy prawne i stanowiska wszystkich uczestników postępowania”. Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 czerwca 2008 r. II OZ 621/08
• „Przesłanki w postaci wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, o których mowa w art. 61 § 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należy wiązać z sytuacją, która może powstać, gdy zaskarżony do sądu akt administracyjny zostanie wykonany, a następnie na skutek uwzględnienia skargi akt ten zostanie wzruszony. O takim potencjalnym niebezpieczeństwie jest mowa w art. 61 § 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i z tą sytuacją należy wiązać możliwość wyrządzenia szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Skarżący we wniosku o wstrzymanie wykonania aktu obowiązany jest wskazać okoliczności, które w jego ocenie uzasadniają wniosek co do tego, że wykonanie aktu może spowodować znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki”. Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lipca 2008 r. II OZ 741/08.
• „Brak wskazania we wniosku o wstrzymanie aktu lub czynności na konkretną szkodę grożącą wnioskodawcy na skutek wykonania decyzji uniemożliwia jego merytoryczną ocenę. W postępowaniu o wstrzymanie aktu lub czynności sąd nie podejmuje w ogóle ustaleń w zakresie zaistnienia przesłanek, jeśli we wniosku nie zostanie ściśle określona szkoda grożąca wnioskodawcy”. Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 października 2010 r. II FZ 460/10.
• „W art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) chodzi o taką szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowania świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Z konstrukcji ww. normy prawnej wynika, iż to na stronie spoczywa obowiązek wykazania we wniosku przesłanek zawartych w powołanym przepisie, tj. przedstawienia konkretnych zdarzeń, które mogłyby uprawdopodobnić, że wykonanie zaskarżonej decyzji faktycznie spowoduje znaczną szkodę lub powstanie trudnych do odwrócenia skutków”. Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 marca 2009 r. I OZ 271/09.
• (pojęcie szkody)„Podstawową przesłanką wstrzymania wykonania decyzji zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153 poz. 1270) jest wykazanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Oznacza to, że chodzi o taką szkodę (majątkową, a także niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, a który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość pieniężna nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu”. Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 grudnia 2004 r. GZ 138/04.
• (pojęcie znacznej szkody) „Przesłanką wstrzymania decyzji jest niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody. Ustalenie, czy grożąca szkoda jest szkodą znaczną jest możliwe tylko w oparciu o okoliczności konkretnej sprawy. O znacznej szkodzie, w tym szkodzie majątkowej, można mówić, jeśli rozmiary szkody wywołanej wykonaniem zaskarżonego aktu administracyjnego są większe niż zwykle wywołane wykonaniem aktu tego rodzaju. Przesłanka spowodowania trudnych do odwrócenia skutków także musi być rozważana z uwzględnieniem specyfiki aktu administracyjnego, którego dotyczy wniosek o wstrzymanie. Tak więc odwrócenie skutków wywołanych wykonaniem zaskarżonego aktu musi być trudniejsze niż zwykle w tego rodzaju przypadkach”. Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 listopada 2007 r. II OZ 1198/07.
• (Trudne do odwrócenia skutki)„Przesłankami do wstrzymania wykonania decyzji przez sąd są niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, przy czym zaznaczyć należy, iż szkoda nie musi mieć charakteru materialnego natomiast trudne do odwrócenia skutki to skutki faktyczne lub prawne, które raz zaistniałe spowodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, a powrót do stanu poprzedniego może nastąpić po długim okresie czasu lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków”. Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 kwietnia 2009 r. I GSK 220/09.
• „Uregulowana w art. 61 § 3 PostAdmU instytucja wstrzymania wykonania, może dotyczyć tylko takiej kategorii decyzji administracyjnych, które posiadają przymiot wykonalności, tzn. stwierdza lub tworzy po stronie swoich adresatów obowiązki prawne lub uprawnienia. Niewątpliwie akty administracyjne odmowne nie korzystają także z przymiotu wykonalności (postanowienie NSA z dnia 23 lipca 2009 r., sygn. akt II FZ 282/09), podobnie jak postanowienie w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania od decyzji jest orzeczeniem o charakterze procesowym, nie nadaje się więc do wykonania i nie wymaga wykonania, nie wywołuje też skutków o charakterze materialnoprawnym (postanowienie NSA z dnia 8 lipca 2009 r., sygn. akt II GZ 149/09)”. Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 grudnia 2011 r. I FZ 403/11.

• • Jakie wnioski dowodowe można zgłosić w skardze do wsa, czuli uzupełniajace postępowanie dowodowe przed sądem administracyjnym. Art. 106. 3 i 5 PPSA.
  • Żądanie skargi do wsa.
    
  • Możliwe uchybienia przepisom KPA jako podstawa skargi do wsa. Podstawa prawna i faktyczna decyzji.

<