Ze względu na charakter wierzytelności przysługującej wierzycielowi, wierzyciele mogą być dzieleni na grupy reprezentujące określone grupy interesów. Jeśli doszło do takiego podziału, wówczas układ jest przyjęty, jeżeli w każdej grupie wypowie się za nim większość wierzycieli z danej grupy (chodzi o wierzycieli głosujących), mających łącznie co najmniej dwie trzecie sumy wierzytelności, objętych odrębną listą uprawnionych do głosowania wierzycieli (art. 285 ust. 2 PrUpN). Większość osobowa ustalona jest zatem w obrębie danej grupy, a większość kapitałowa obliczana jest na podstawie ogólnej sumy wierzytelności ze wszystkich list. Przy ustalaniu większości osobowej uwzględnia się jedynie wierzycieli głosujących, nie uwzględnia się wierzycieli, którzy wprawdzie zostali umieszczeni na liście, ale nie wzięli udziału w głosowaniu, zatem wierzyciel, który jest przeciwny układowi, powinien wziąć udział w głosowaniu (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29.11.2006 r. III CZP 90/06).
Wymóg większości w danej grupie nie jest bezwzględny, ponieważ układ jest przyjęty również, chociażby nie uzyskał wymaganej większości w niektórych z grup wierzycieli, jeżeli większość wierzycieli z pozostałych grup, mających łącznie dwie trzecie ogólnej sumy wierzytelności uprawniających do głosowania, wyraziła zgodę na przyjęcie układu, a wierzyciele z grupy lub grup, którzy wypowiedzieli się przeciwko przyjęciu układu, zostaną zaspokojeni na podstawie układu w stopniu nie mniej korzystnym niż w przypadku przeprowadzenia postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku upadłego (art. 285 ust. 2 i 3 PrUpN).
W sytuacji, gdy głosowanie nad układem ma odbywać się w grupach wierzycieli, nadzorca sądowy sporządza listy wierzytelności, na których umieszcza wierzycieli uprawnionych do głosowania, reprezentujących poszczególne kategorie interesów. Na listach wierzycieli umieszcza się poza wierzycielami, których wierzytelności podlegają układowi z mocy ustawy (art. 278 ust. 1 pkt. 3 i 4 PrUpN), jedynie tych wierzycieli, którzy wyrazili zgodę na objecie ich wierzytelności układem (art. 273 ust. 2 PrUpN). Listy te mogą obejmować w szczególności:
- wierzycieli, którym przysługują należności ze stosunków pracy i którzy wyrazili zgodę na ich objęcie układem;
- rolników, którym przysługują wierzytelności z tytułu umów o dostarczenie produktów z własnego gospodarstwa rolnego;
- wierzycieli rzeczowych, których wierzytelności są zabezpieczone na składnikach majątku upadłego hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym lub hipoteką morską, a także przez przeniesienie na wierzyciela własności rzeczy, wierzytelności lub innego prawa, i którzy wyrazili zgodę na ich objęcie układem;
- wierzycieli będących wspólnikami lub akcjonariuszami upadłej spółki kapitałowej, posiadających udziały lub akcje spółki zapewniające co najmniej 5 % głosów na zgromadzeniu wspólników albo walnym zgromadzeniu akcjonariuszy;
- pozostałych wierzycieli (art. 278 PrUpN).
Najczęściej stosowanym kryterium podziału na grupy jest kwota wierzytelności przysługująca poszczególnym wierzycielom np. jedna grupa dotyczy wierzytelności do 5000 zł, a druga grupa powyżej 5000 zł.
Jeśli układ nie zostanie przyjęty, wówczas następuje zmiana układu na postępowanie obejmujące likwidację majątku upadłego (art. 286 ust. 1 PrUpN). Ponowne dopuszczenie do układu jest niedopuszczalne (art. 286 ust. 2 PrUpN).
Dłużnik powinien dokonać analizy, czy warto składać wniosek o ogłoszenie upadłości układowej w sytuacji, gdy jest spora liczba wierzytelności wyłączonych z układu, bowiem wówczas poza bieżącym regulowaniem wierzytelności pozaukładowych, zmuszony będzie dokonywać spłat z układu, co wskutek problemów z dochowaniem terminów płatności może prowadzić do zmiany opcji upadłości z układu na likwidację. Powodzenie układu zależy nie tylko od samego dłużnika, bowiem nawet przy jego bardzo dobrych chęciach, decydujący głos należy do wierzycieli. Zatem dłużnik musi ustalić, jakich ma wierzycieli ( układowych czy pozaukładowych) i ocenić ich stosunek do propozycji układowych oraz ich oczekiwania. Chłodna ocena tych czynników powinna poprzedzać złożenie wniosku o upadłość. Kluczową rolę odgrywa również czynnik czasu, spóźnione złożenie wniosku o upadłość układową w sytuacji, gdy przedsiębiorstwo dłużnika nie generuje już zysku a szanse na poprawę tej sytuacji są niewielkie, w zasadzie skazane jest na niepowodzenie.
