Obwiązek naprawienia szody – art. 49 a KPK, art. 72 § 2 KK, oskarżyciel posiłkowy uboczny art. 54 §1 KPK, powóztwo cywilne art. 62 KPK – porównanie na tle wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2010 r. IV KK 13/10.
1. Nie powinno budzić wątpliwości, że orzeczenie na mocy art. 72 § 2 k.k. obowiązku naprawienia szkody, wyrządzonej przestępstwem jest możliwe wyłącznie wówczas, gdy do kary wskazanej w art. 32 pkt 3 k.k. zastosowany zostanie środek probacyjny.
2. Dokonując porównania rozwiązań przyjętych w art. 49a k.p.k. oraz w art. 54 § 1 k.p.k. i 62 k.p.k. w zakresie skutków dla podmiotów, które opóźniły się w złożeniu wniosków (to odnosi się także do pozwu) stwierdzić należy, że są one tożsame.
3. Elementem istotnie różniącym rozwiązania przewidziane w art. 49a k.p.k. oraz w art. 54 § 1 k.p.k. jest odmienne określenie w art. 49a k.p.k., czasu do którego może być złożony wniosek, z wydłużeniem go do zakończenia przesłuchania pokrzywdzonego na rozprawie głównej, z jednoczesnym zastrzeżeniem ustawodawcy, że dotyczy to jednak pierwszego przesłuchania. Wskazane odmienności nakazują przyjąć, że był to celowy zabieg ustawodawcy.
