W artykule zostały omówione kwestie związane z zaostrzeniem lub złagodzeniem odpowiedzialności odszkodowawczej oraz wyłączeniem odpowiedzialności deliktowej w drodze umowy.
Sformułowanie korzystnych dla Klienta postanowień dotyczących odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest kluczowe w perspektywie ewentualnych sporów, jakie mogą pojawić się na etapie realizacji umowy. Zależnie od oczekiwań Klienta zakres odpowiedzialności odszkodowawczej może zostać zawężony lub rozszerzony.
Art. 361 § 2 KC – zawężenie zakresu obowiązku odszkodowawczego.
Art. 361 § 1. Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.
§ 2. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
Art. 361 § 2 KC stanowiący o składnikach szkody szkody majątkowej (straty oraz utracone korzyści) dopuszcza modyfikację umowną, ponieważ jest przepisem iuris dispositivi. Jeżeli strony nie zawrą w umowie postanowienia regulującego zakres odszkodowania, wówczas zgodnie z art. 361 § 2 KC naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł (damnum emergens), oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (lucrum cessans).
Przedmiotem modyfikacji umownej może być:
– zakres uszczerbku podlegającego naprawieniu,
– metoda obliczania wartości uszczerbku.
Strony mogą zatem w umowie ograniczyć odpowiedzialność do poniesionych strat, wyłączając utracone korzyści. Strony mogą także umownie ograniczyć kwotę, do której odpowiada dłużnik.
|
Wiedza bazowa do art. 361 KC: – Art. 361 – 363 zawierają podstawowe reguły obowiązku odszkodowawczego zarówno w reżimie odpowiedzialności deliktowej (art. 415 KC) jak i w reżimie odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 KC). – W art. 361 zostały sformułowane trzy przesłanki obowiązku odszkodowawczego:
– Szkoda majątkowa obejmuje straty (damnum emergens) i utracone korzyści (lucrum cessans) – zasada pełnego odszkodowania. – Utracone korzyści muszą być wysoce prawdopodobne; nie podlega naprawieniu szkoda ewentualna (utracona szansa na uzyskanie korzyści). – Adekwatny związek przyczynowy: przyczyny, które normalnie wywołują określone skutki. – Metoda obliczania szkody majątkowej: porównanie dwóch wartości, stanu majątku poszkodowanego po zdarzeniu, z którego szkoda wynikła, z hipotetycznym stanem majątku poszkodowanego, który istniałby, gdyby zdarzenie nie nastąpiło. |
Art. 472 w zw. z art. 355 KC i art. 473 KC – zaostrzenie (art. 472 i art. 473 § 1 KC) albo złagodzenie obowiązku odszkodowawczego (art. 472 i art. 473 § 2 KC).
Art. 472 Jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie wynika nic innego, dłużnik odpowiedzialny jest za niezachowanie należytej staranności.
Art. 355 § 1. Dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (należyta staranność).
§ 2. Należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności.
Art. 473 § 1. Dłużnik może przez umowę przyjąć odpowiedzialność za niewykonanie lub za nienależyte wykonanie zobowiązania z powodu oznaczonych okoliczności, za które na mocy ustawy odpowiedzialności nie ponosi.
§ 2. Nieważne jest zastrzeżenie, iż dłużnik nie będzie odpowiedzialny za szkodę, którą może wyrządzić wierzycielowi umyślnie.
Zgodnie z art. 472 KC strony mogą w umowie złagodzić jak i zaostrzyć odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, ponieważ dopiero gdy brak przepisu ustawy lub postanowienia umownego dłużnik odpowiada za niedochowanie należytej staranności, co oznacza odpowiedzialność za każdą postać i stopień winy zarówno umyślną jak i nieumyślną (art. 355 KC). Art. 472 KC dopuszcza zatem modyfikację umowną i strony mogą wprowadzić do umowy odpowiedzialność opartą na zasadzie winy umyślnej albo tylko za rażące niedbalstwo i winę umyślną, co stanowi złagodzenie odpowiedzialności odszkodowawczej. Odpowiedzialność wyłącznie za szkodę wyrządzoną umyślnie wyłącza odpowiedzialność dłużnika za rażące niedbalstwo. Granicą zmniejszania odpowiedzialności dłużnika jest art. 473 § 2 KC, który stanowi, że nieważne jest zastrzeżenie wyłączające odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną umyślnie. Zakres odpowiedzialności dłużnika może zostać również rozszerzony zgodnie z art. 473 § 1 KC.
Art. 473 § 1 KC pozwala na zaostrzenie odpowiedzialności odszkodowawczej, ponieważ w drodze umowy dłużnik może przyjąć odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania z powodu okoliczności, za które na mocy ustawy odpowiedzialności nie ponosi. Odpowiedzialność dłużnika może zostać ukształtowana jako odpowiedzialność na zasadzie ryzyka. Dla skuteczności takiego postanowienia ustanawiającego surowszą odpowiedzialności, kwestią podstawową jest oznaczenie tych okoliczności.
„Z art. 471 KC wynika, że dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody spowodowanej nie tylko jego zawinionym zachowaniem ale także innymi okolicznościami, Przepis art. 473 KC zaś jednoznacznie pozwala na to aby krąg okoliczności, o których mowa w art. 471 KC został przez ustawę lub umowę stron rozszerzony. Za jak najbardziej dopuszczalną, na tle wspomnianych przepisów uznać więc należy możliwość, iż odszkodowanie za nienależyte wykonanie umowy może przysługiwać wierzycielowi jeżeli niewykonanie lub nienależyte wykonanie będzie następstwem innych okoliczności, niż tylko zawinione zachowanie dłużnika. Nie ma też żadnych przeszkód, aby strony umówiły się, że odszkodowanie to przybierze, również i wtedy postać kary umownej” – wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 27 czerwca 2003 r. IV CKN 300/01.
„Przepis art. 473 § 1 KC wymaga oznaczenia w umowie okoliczności zaostrzających odpowiedzialność dłużnika (wskazania szerszego lub węższego zamkniętego kręgu tych okoliczności). W umowie można wprawdzie wskazać, że dłużnik ma odpowiadać za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania z powodu ściśle określonych okoliczności przypadkowych, a nawet za siłę wyższą niemniej ogólne stwierdzenie o pełnej odpowiedzialności bez ich oznaczenia jest niewystarczające – wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 29 listopada 2002 r. IV CKN 1553/00.
|
Wiedza bazowa do art. 471 – 473 KC: – Art. 471 KC przesłanki odpowiedzialności kontraktowej:
– Z art. 471 KC wynika korzystne dla wierzyciela domniemanie, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność (dowód przeciwny spoczywa na dłużniku). – Odpowiedzialność kontraktowa jest odpowiedzialnością opartą na zasadzie winy – umyślnej i nieumyślnej (art. 472 KC). |
Art. 443 KC – umowne wyłączenie odpowiedzialności deliktowej.
To samo zdarzenie może rodzić roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym, jak i roszczenie o naprawienie szkody powstałej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Wybór roszczenia jest po stronie poszkodowanego. Jako przykład zbiegu roszczeń można wskazać na uszkodzenie ciała w związku z wadliwie wykonanym zabiegiem medycznym przez lekarza, z którym zawarta była umowa o usługę medyczną. Zgodnie z art. 443 KC strony mogą w umowie wyłączyć roszczenia z tytułu odpowiedzialności deliktowej i przewidzieć wyłączność reżimu kontraktowego jako podstawy przyszłych roszczeń wynikających z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Takie zastrzeżenie umowne nie jest dopuszczalne w każdym przypadku z uwagi na ograniczenia ustawowe, wynikające m.in. z art. 437 KC. Zważywszy na to, że zgodnie z dominującym poglądem dochodzenie zadośćuczynienia pieniężnego jest możliwe w odniesieniu do deliktów a wyłączone na gruncie kontraktów, określona modyfikacja umowna mogłaby okazać się bardzo korzystna, jednak postanowienie umowne stanowiące o wyłączeniu odpowiedzialności deliktowej nie unicestwia wszystkich ewentualnych roszczeń wierzyciela. „Wyłączenie lub ograniczenie możliwości dochodzenia roszczeń odszkodowawczych ex delicto ze względu na umowę stron nie będzie mogło mieć miejsca co do szkód wyrządzonych z winy umyślnej, w związku z dyspozycją art. 473 § 2 KC. Należy przyjąć, iż umowne wyłączenie czy nawet tylko ograniczenie odpowiedzialności deliktowej, nie może nastąpić także w odniesieniu do szkód na osobie i klauzule takie należy uznać za nieważne jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Poszkodowany, związany ze sprawcą szkody stosunkiem umownym, może więc korzystać z podstawy kontraktowej lub deliktowej” – E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz.
|
Wiedza bazowa do art. 443 KC. – Reżimy odpowiedzialności kontraktowej i deliktowej są równorzędne i w razie zbiegu roszczeń mają charakter alternatywny. – Wybór roszczenia opartego na odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 KC) wyklucza dochodzenie zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w ramach tego reżimu (szkodę niemajątkową) – istnieją odmienne poglądy. |
Granice umownej modyfikacji odpowiedzialności odszkodowawczej wyznacza art. 353 (1) KC, czyli zasada wolności kontraktowej. Zgodnie z art. 353 (1) KC kompetencję stron do swobodnego kształtowania treści wyznaczają natura (właściwość) zobowiązania, przepisy ustawy oraz zasady współżycia społecznego. Podobne lub takie same rezultaty osiągnięte dzięki modyfikacji przepisów o odpowiedzialności odszkodowawczej można osiągnąć również, wprowadzając odpowiednie postanowienia dotyczące kary umownej (art. 483 i art. 484 KC).
Aplikantka radcowska Sylwia Gładysz
Artykuł sporządzono na podstawie:
- J. Ciszewski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, Wyd. 1, Warszawa 2013.
- E. Gniewek, P. Machnikowski (red.),Kodeks cywilny. Komentarz, Wyd. 5, Warszawa 2013.
- K. Pietrzykowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. T. 2, Wyd. 6, Warszawa 2011
