Art. 106 KPA. § 1. Jeżeli przepisprawa uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez inny organ (wyrażenia opinii lub zgody albo wyrażenia stanowiska w innej formie), decyzję wydaje się po zajęciu stanowiska przez ten organ.§ 2. Organ załatwiający sprawę, zwracając się do innego organu o zajęcie stanowiska, zawiadamia o tym stronę.
§ 3. Organ, do którego zwrócono się o zajęcie stanowiska, obowiązany jest przedstawić je niezwłocznie, jednak nie później niż w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia mu żądania, chyba że przepis prawa przewiduje inny termin.
§ 4. Organ obowiązany do zajęcia stanowiska może w razie potrzeby przeprowadzić postępowanie wyjaśniające.
§ 5. Zajęcie stanowiska przez ten organ następuje w drodze postanowienia, na które służy stronie zażalenie.
§ 6. W przypadku niezajęcia stanowiska w terminie określonym w § 3 stosuje się odpowiednio przepisy art. 36-38.
– Strona powinna zostać zawiadomiona o postępowaniu wpadkowym;
– Brak zawiadomienia stanowi uchybienie procesowe;
„Przepis art. 106 KPA zawiera jedną z regulacji postępowania administracyjnego, których związki z prawem materialnym są szczególnie silne. Nawiązuje on wprost do prawa materialnego, obejmując treścią tylko sytuacje, w których przepis prawa (oczywiście przepis prawa materialnego) uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez inny organ. To właśnie prawo materialne, a nie kodeks postępowania administracyjnego decyduje o sytuacjach, w których przepis ten będzie mieć zastosowanie. Można powiedzieć ogólnie, że chodzi tu o takie znane prawu materialnemu przypadki, w których występuje prawny obowiązek wspólnego działania organów administracji publicznej, wynikający z konkretnej normy, a także z ogólnej zasady prawa administracyjnego, formułującej obowiązek współdziałania tych organów (S. Biernat: Działania wspólne w administracji państwowej, „Ossolineum” 1979, str. 76 in.). Realizacja tego obowiązku następuje przez działanie dwóch lub więcej organów w proporcji ustalonej przez prawo. Działanie każdego z nich więc ma znaczenie materialne i stanowi część rozstrzygnięcia przyjętego w danej sprawie, niezależnie od tego, czy prawo określa stanowisko jednego organu jako wiążące dla drugiego, czy też nakazuje uznanie go za materiał, który ma być wykorzystany przy wydawaniu końcowego rozstrzygnięcia.
Materialnoprawna istota współdziałania wyznacza charakter aktów administracyjnych, jakie są wydawane w ramach współdziałania. Należy przyjąć, że niezależnie od nazwy, jaką przewidziano dla aktu wydawanego przez organ współdziałający (opinia, zgoda, stanowisko, uzgodnienie itp.), a także niezależnie od tego, że kodeks postępowania administracyjnego wymaga dla tych aktów formy postanowienia administracyjnego, są one „decyzjami” z materialnego punktu widzenia. Dlatego właśnie unormowanie dotyczące tych aktów zawarto w rozdziale 7 działu II KPA pt. „Decyzje”. Postanowienie takie jest w istocie elementem głównego rozstrzygnięcia sprawy, następującego w formie decyzji administracyjnej. Taki jego status jest wzmocniony przez okoliczność, że sam kodeks przewiduje przed wydaniem postanowienia zawierającego stanowisko innego organu możliwość przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego (art. 106 § 4).
Określone wyżej przyporządkowanie postanowień, o jakich mowa w art. 106 § 5 KPA, oznacza, że nie można porównywać ich bezpośrednio z innymi postanowieniami administracyjnymi, mającymi charakter typowo procesowy. Należy przyjąć zasadę, że wszędzie tam, gdzie chodzi o kwestie materialnoprawne, to jest o samą sprawę administracyjną będącą przedmiotem postępowania administracyjnego lub o jej elementy, samo prawo procesowe nie może decydować o charakterystyce danej instytucji prawnej. W szczególności w takim właśnie kierunku powinna pójść interpretacja kwestii wykonalności postanowienia wyrażającego opinię organu współdziałającego, najbardziej dyskusyjnej w analizowanej sprawie. Z formalnego, procesowego punktu widzenia wniesienie zażalenia także na takie postanowienie (…) rzeczywiście nie wstrzymuje jego wykonania, zgodnie z art. 143 KPA. Należy wszakże podnieść, że „wykonanie” takiego aktu nie polega, jak w innych wypadkach, na realizacji uprawnień lub obowiązków z niego wynikających (w odniesieniu do postanowień procesowych są to procesowe uprawnienia lub obowiązki), ale na wydaniu decyzji w sposób zdeterminowany tym aktem (w razie wiążącego stanowiska organu współdziałającego) albo na wykorzystaniu tego aktu jako elementu materiału dowodowego w sprawie głównej (w razie niewiążącego stanowiska organu współdziałającego). Organ prowadzący postępowanie główne w sprawie administracyjnej, „wykonując” postanowienie, o jakim mowa w art. 106 § 5 KPA, jest zdeterminowany tym wszystkim, co go wiąże przy wydawaniu decyzji administracyjnej. „Wykonanie” tego postanowienia więc nie zależy tylko od rygorów procesowych związanych z suspensywnością lub nie suspensywnością zażalenia, ale wynika z innych unormowań kodeksu. Przy takim potraktowaniu zagadnienia nie trzeba się obawiać wspomnianego przez skład orzekający NSA „podstawienia”, gdyż nie polega ono na sztucznym zastosowaniu art. 130 § 1 KPA do postanowień, ale wynika z przesłanek materialnoprawnych.
Organ prowadzący postępowanie administracyjne, zmierzając do wydania decyzji, ma się kierować zasadami ogólnymi kodeksu postępowania administracyjnego, które determinują sposób postępowania w każdej jego fazie. Z zasad tych właśnie wynika, że organ prowadzący postępowanie główne, „wykonując” postanowienie, o jakim mowa w art. 106 § 5 KPA, nie może działać dowolnie lub pochopnie. Podstawowe znaczenie ma w tym kontekście zasada prawdy obiektywnej (art. 7 KPA), zgodnie z którą organ podejmuje wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, uzupełniona o podstawowe reguły postępowania dowodowego. Chodzi tu zwłaszcza o art. 77 § 1 KPA, obligujący organ do zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego. Związek między tą zasadą a omawianym problemem jest oczywisty. Stanowisko innego organu, które zostało wyrażone w formie postanowienia, staje się podstawowym materiałem dowodowym w sprawie administracyjnej, czasem przesądzającym lub wręcz determinującym jej końcowe rozstrzygnięcie, stając się – gdy jest to stanowisko wiążące – elementem podstawy prawnej tego rozstrzygnięcia. Organ prowadzący postępowanie główne więc może korzystać z tego materiału dopiero wtedy, gdy nie ma wątpliwości dotyczących jego treści ani wątpliwości co do tego, czy treść ta nie ulegnie zmianie. Dopóki postanowienie zawierające stanowisko innego organu nie jest ostateczne, dopóty nie ma stanu pewności w tym zakresie. Co więcej, organ prowadzący postępowanie główne, wiedząc, że w stosunku do takiego postanowienia wniesiono środek zaskarżenia, powinien się liczyć z możliwością zmiany stanowiska (opinii) i właśnie w zgodzie z zasadą prawdy obiektywnej powinien poczekać do czasu uzyskania przez to postanowienie przymiotu trwałości. Kontrowersyjna zatem kwestia wykonalności postanowienia przewidzianego w art. 106 § 5 KPA ustępuje warunkowi jego trwałości, który ma podstawowe znaczenie dla realizacji zasady prawdy obiektywnej”. Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 listopada 1998 r. OPS 8/98.
Możliwe uchybienia przepisom KPA jako podstawa skargi do wsa. Podstawa prawna i faktyczna decyzji.
Możliwe uchybienia przepisom KPA jako podstawa skargi do wsa. Postępowanie dowodowe.
Pojęcie strony w rozumieniu art. 28 KPA – naruszenie interesu prawnego jako podstawa skargi do wsa.
Krok po kroku jak napisać skuteczną skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego.
